De verslaggever, columnist en auteur Jeroen Wielaert maakte een reis door Spanje. Van zijn gedachten en indrukken heeft hij ons deelgenoot gemaakt. Geniet van zijn unique verteltrant  en schrijven .

Voort ging het, de fameuze steden en dorpen voorbij, dieper de ruigte van Spanje in, oostelijk, door geel gedroogde vlakten, langs geweldige stuwmeren en grillige rotsenhoogten.

Allebei hetzelfde gevoel dit al eens eerder gezien te hebben, op eendere omzwervingen door de States. Dat komt door overeenkomstige klimaten, dezelfde geologische processen. Het meest frappant werd dat zichtpaar in de Ciudad Encantada, de Betoverde Stad in de bergen boven Cuenca. 
Het was alsof we Arches National Park in Utah binnengingen, maar dan op zijn Spaans. Dezelfde grillige, soms rossige rotsvormen in allerlei gedaanten, maar ook in totaal verschillende metamorfosen. 
Hier is de natuur heel anders aan het beeldhouwen geweest en ze heeft er ook ruim de tijd voor genomen, honderden miljoenen jaren, met gans het geologische instrumentarium van sedimentatie, zeebodemstuwing en erosie. Zo zijn er rotsachtige galjoenen geschapen, gezichten, walvissen, beren, nijlpaarden, schildpadden. Heel gaaf is het gevecht van de krokodil en de olifant. Als Nederlander herkende ik ook nogal wat porgels en perulanen.
Cuenca zelf was geen hoogtepunt. Bij aankomst bleek ons onderkomen gesloten en ook was de zon achter grauwsluiers verdwenen. Het kleurrijkst was de slaapkamer in het vervangende verblijf. Loes stapte met gemak over de Eiffel-achtige brug naar de Hangende Huizen, waar de hoogtevrees mij weer snel van de loopplanken joeg.
 Naar Albarracin dan, ook al een behoorlijke toverig dorp op hoogte. Bij aankomst direct een blik op een kasteeltoren, de muren van top tot dorp over de helling gekranst. Helemaal in orde. Er was een Fiesta, juist bij onze aankomst, het was te horen aan het trompetgeschetter vanuit de Plaza Mayor, niet ver van ons Hotel Palaccios.
Voor het eerst werden we op dat compacte, door hoge huizen omvierkante plein geconfronteerd met stierenvechten – een van de macho hobby’s van Hemingway. Mij heeft het niet bezield, of gefascineerd. Ik heb het wel aangezien. Het beest dat enigszins argeloos het zand van de arena op komt gehold en dan vier slanke kerels tegenkomt die hem staan op te wachten in strakke kontjespantalons, met roodfluwelen tafellakens in hun handen en scherpe sabels. Dat stelletje hanen treiteren het beest een tijdje, kansloos is het onder hun steken, het bloed gutst uit zijn rug. Toen zag ik die laatste, fatale handeling. Afgrijzen. 
Verbieden! Verbieden! Verbieden!
Ik wil nog wel een keer naar een omgekeerde voorstelling met vier stieren en één vechter.

Magisch Valencia! De stad verdient een ode zoals Freddy Mercury ooit zong over Barcelona, in galmend duet met Montserrat Caballé. Het is de derde grote stad van Spanje, maar volgens mij is dat geen maat voor de schoonheid.

Na onze rondgang langs The Greatest-City-Hits in centraal Spanje is Valencia zeker een verfrissende belevenis aan de Middellandse Zee. Kijk en vergelijk: het is iets heel anders dan Barcelona, vooral omdat Valencia zo geweldig Valenciaans is.
Ons Oasis-appartement voor twee dagen is op de vierde verdieping van een van binnen geheel vernieuwd gebouw in de Calle en Borrás, midden in de oude stad, El Carmen. Schilders hebben er zich uitgeleefd op de muren, heel leuk, niet van die brute graffiti met pogo-kreten. Het zijn onderdelen van alles wat er beweegt en tintelt aan geestige kunstzinnigheid. Valencia is eigenlijk heel modern ouderwets HIP, weet je wel.
We huurden fietsen, ten eerste voor een mooie tocht door de drooggelegde bedding van de Turia, de rivier die al te veel dodelijke stadsoverstromingen veroorzaakte. Onder de oude bruggenbogen gaat het en dan doemt de architectonische zeebeestenboel van Santiago Calatrava op: de Ciutat de les Arts i les Ciencies. De uit de stad afkomstige architect is in geweldige speelsheid bezig gegaan met een opwindend vormenfeest voor het onderbrengen van allerlei kunst en wetenschap. Laat Gehry zijn ding maar doen in Bilbao, moeten ze gedacht hebben, wij hebben lekker Calatrava in huis.

Het is de nieuwste tijd, op loop- dan wel fietsafstand van alles wat er al eeuwen stond aan zandstenen poorten en godshuizen.
Valencia kent een uitbundigheid aan pleinen, intiem en verborgen, dan wel groots en druk. Het mooist is de Plaza del Virgen met zijn fraaie fontein, de Fuente del Agua de la Acequia. Een titanische figuur ligt er de oude rivier te verbeelden in een omringing van stromend water. Duiven strijken neer op zijn hoofd en schouders. Op de talloze selfies die er gemaakt worden verschijnen ook de kathedraal, de basiliek en het paleis op de achtergrond. 
De Plaza d’Ayuntamiento toont een treffende verzameling van de architectonische pronkzucht van de late negentiende en vroege twintigste eeuw. Hoge gevels met veel krullenwerk, siertorentjes en andere tierelantijnen – ze zijn er niet zuinig mee geweest. En hoewel elke Gaudi-toets ontbreekt doet Valencia hier ineens toch sterk aan Barcelona denken.
Voor het vertrek willen we nog even naar de Markt, denkelijk de mooiste Mercado van heel Spanje. Grootser kan de tentoonstelling van vlees, vis, groenten en fruit niet zijn dan hier. Het is er heel druk met lokaal publiek en toeristen en prachtige karakterhoofden achter de balies – de slagers, de verkoopsters hebben allemaal hun eigen rol in het spektakel. Trots nemen ze deel aan de magie waar de zon bij het ondergaan ook nog het zijne aan toevoegde met een gulle guts vuurgloed over het wolkendek.

De Spaanse Costa’s zijn lange tijd het model geweest voor ordinair, vooral te vermijden massatoerisme. Sinds een jaar of tien weet ik beter. Loes heeft me in 2004 meegenomen naar het kustgebied onder Girona.

De dorpen in de binnenlanden voorbij de stranden zijn daar prachtig en zo is het aan de Spaanse kusten overal. Nu zijn we voor een kleine week neergestreken in een stijlvolle Geheime Villa in Moraira, vlak bij Calpe. Een geheel met dit soort behuizingen bedekte streek is het, resultaat van bouwdrift van een jaar of veertig. De zon is er uitstekend, het is er netjes, bij het saaie af, maar je waant je ook in Malibu, met een zekere Hotel California-sfeer.

Wij komen er veel goede vaderlanders tegen die hard gewerkt heb-ben en dat nooit meer hoeven te doen.
 Zelf zijn we bij aankomst di-rect op ouderwetse wijze aan het werk gezet in een vrolijk samen-zijn in een middeleeuwse boerderij waar alleen kaarslicht brandde. Met zijn allen de druivenoogst betrappen voor de produktie van wijn. Het is werkelijk iets anders dan een stierenfiesta. 
Er zijn hier ook Nederlanders die het nuttige met het aangename verbinden en via Internet in prettige zomers klimaat hun vaderlandse bedrijf run-nen, in het besef dat het daar wel regent. Zelf zit ik al middagen lang op het achterterras te schrijven aan mijn eerste heuse roman, een boek over liefde en oorlog vol biografische en historische elemen-ten.
Wellicht biedt het naburige Benidorm nog inspiratie. Het moet er geweldig mensen kijken zijn. Vamos Benidorm!

Sitges is geen nieuw hoogtepunt op onze krul door Spanje die op het laatst langs de Costa’s omhoog gaat.

Een aardige kerk en wat klassieke bestuursgebouwen staan dicht bij elkaar authentiek te wezen, met wat smoezelsteegjes ertussen. Verder is het een vertoon van toeristische strand- en boulevardbrouhah. Mijd de oude binnenstad op zaterdagavond! Ik kan me wel voorstellen dat Louis van Gaal en Ronald Koeman hier graag kwamen verpozen, net als talloos veel andere mensen uit Barcelona. Louis en Ronald zijn niet van de herenliefde in een métier vol glamourmachismo. Sitges is sinds jaar en dag een geliefd trefpunt voor homo’s. Oude en jonge stellen, ik heb er tientallen zien lopen, dolgelukkig zonder Geer en Goor. Het is goed dat die boys zich allemaal zo op hun gemak voelen. Het is beter dan sommige steden in Nederland, waar tolerantie helaas regelmatig wordt overschaduwd door homohaat. Prachtig die palm die alles zo pront en symbolisch staat te overkrommen, midden in Sitges.
Vandaag verkiezingen in Catalonië dat al lang niet meer zo tolerant is jegens Spanje.

Tussen Barcelona en Girona zijn we halverwege de middag op de snelweg aan onheil ontsnapt, zonder te weten met welke omvang en gevolgen.

Op snelweg C32 kwam een kleine auto toeterend naast ons rijden. Het passagiersraam ging naar beneden. Een man met een bruinig hoofd, zwart gedekt haar en een zonnebril liet me een soort uitgevouwen persoonsbewijs zien met twee foto’s. Hij maande me te volgen. Ik reed achter de wagen aan, richting een afrit.
‘Politie?’ zei ik.
‘Heb je te hard gereden?’ vroeg Loes.
‘Nee.’
Ik bedacht dat ik het maar een vreemd document vond wat dat mannetje me had laten zien.
Loes vertrouwde het niet.
‘Niet doen! Doorrijden!’ riep ze.
De auto voor ons was de driehoek al voorbij die de afrit van de snelweg scheidt. Vlak voor een aankomend bestelbusje kon ik de snelweg weer opschieten.
Onze achtervolgers zijn ons na de volgende oprit niet opnieuw achterna gekomen. Ook stonden er bij het volgende tolstation geen bereden agenten te wachten. We waren aan een overval ontkomen.
We vervolgden de rit met enige zorg en paranoia. Ik bedacht dat ik dergelijke dingen gelezen had over Nederlandse toeristen die er in Zuid-Frankrijk wel waren ingetuind. Loes wist nog hoe familieleden in Barcelona in de val zijn gelokt bij Barcelona. Met de schrik vrij. Op zo’n mooie reis kan je duistere elementen tegen komen.

Rijk is de reis geweest, onze nieuwe kans om een eerder ongezien Spanje te bekijken, bewandelen, bewonderen. Te ontdekken wat er gebouwd is in eeuwen en goed gerestaureerd bewaard wordt, nu, in allerlei hoogten van ontwerp. Dat alles. En lekker warm was het, en toch niet zo druk, in september. Dat ook.
Het aardige van zo’n trip is dat de terugweg door Frankrijk gaat, niet als doel, maar als route en dat er dan toch weer zo wat aan leuks te zien is, zoals Vitry-le-Francois, de Champagne, na eerst een geweldige overnachting in de Villa Aurenjo, Orange (vlak bij de Ventoux, volgend jaar weer in de Tour).
Bueno. Voor alle trouwe volgers nog enig nagenot!

Tekst en foto’s: Jeroen Wielaert.